poesia di Michele Frattulino
Nu kunìgghie stanghe e afflìtte,
tùtte sùle e skunzulàte,
‘ndravedìje na sckarulèlle,
probbie affianghe a na ‘nzalàte.
E ‘ngrekkàje subbete ‘i rèkkie;
s’allekkàje de korse i bbaffe;
ammulannese ‘po ‘i dinde:
“ statte pronde ‘mo t’acciaffe! ”
“ Kunigghiù, kkè vuje da mè,
n’hagghie fatte probbie ninde!
Lassa pèrde, lassa sta,
‘si ‘nghiemmùse? Nen me sinde? ”
“ Nèh sckarò, me so’ skucciàte!
Tènghe voglie de magnà;
quìste eje tùtte fiàte pèrze,
akkumminze a tremelà! ”
Ke nu zùmbe da ğğiaguàre,
s’avvendàje sòpe ‘a sckaròle;
nen ğ’avéve fatte kàse,
kè ce stéve na tagghiòle.
Rumanìje k’i ciambe sotte;
stéve ‘u sanghe kè skurréve;
s’allekkàve, se sturcéve,
ma ‘a tagghiòle nen z’aprève.
Gastemàve ‘u jurne e l’òre:
“ ma ki eje kè l’apparàte? ”
“ Eje ‘u padrùne de ‘sta pèzze!”
- respunnìje toste ‘a ‘nzalàte.
Anze uì, stàce venènne;
s’arretire ‘u tarrazzàne,
k’u kurtille, k’a kannùcce
e ke na frezzòla ‘mmàne.
‘Si fernute de kambà!
Mamma mìje kkè bbrùtta sorte,
ma ki vòle ‘a morte de l’ate,
‘a sùje stàce arréte ‘a porte.
Nessun commento:
Posta un commento